۱- رزین های اپوکسی
رزین های اپوکسی به دلیل مقاومت شیمیایی زیاد، استحکام چسبندگی زیاد و چقرمگی در عین انعطاف پذیری بالا کاربردهای زیادی را به خود اختصاص داده اند. یک رزین اپوکسی شامل یک گروه اپوکسی است. انواع مختلفی از رزین های اپوکسی در ساخت کامپوزیت ها مورد استفاده قرار می گیرند. معمول ترین رزین اپوکسی مصرفی محصول واکنش بین بیس فنل A و اپی کلریدرین می باشد.

۲- نایلون ۶
نایلون ۶ اولین پلیمری است که به عنوان ماده زمینه در تهیه نانوکامپوزیت های پلیمری استفاده شده است. نایلون به عنوان یک پلاستیک مهندسی مطرح است و به دلیل دارا بودن خواصی چون چقرمگی مناسب، ضریب اصطکاک کم و استحکام بالا به طور وسیع کاربرد دارد. این پلیمر یک پلی امید است.

۳- پلی پروپیلن
در حال حاضر رمز موفقیت پروپیلن تجارتی در میزان نظم آن از لحاظ ساختاری می باشد. پلی پروپیلن تجاری، پلیمری چقرمه با مقاومت به ضربه خیلی خوب و خواص الکتریکی مناسب و مقاومت شیمیایی عالی در مقابل اسیدها، بازها و نمک ها است. به علاوه پلی پروپیلن مقاومت خوبی در مقابل آب گرم و شوینده ها از خود نشان می دهد.

۴- پلی استایرن
برخلاف پلیمرهای اشاره شده در بالا، پلی استایرن ساختار بلوری منظمی ندارد و بنابراین بسیار شفاف است (فاقد نواحی بلوری جهت پخش نور می باشد) و ماهیت آمورف دارد. پلی استایرن به راحتی در انواع روش های اکستروژن، قالب گیری تزریقی و قالب گیری بادی برای تولید کامپوزیت ها بکار می رود.