بتن پلیمری
بتن پلیمری شامل رزین پلیمری (به عنوان چسب) و مصالح با مقاومت سایشی بالا می باشد. به علت استفاده از پلیمرها، این نوع روسازی نسبت به بتن معمولی از خواص مکانیکی بالاتری برخوردار است. روسازی بتن پلیمری یک روسازی بسیار نازک است. این بتن ها در مقابل محیط های اسیدی و بازی و نمک مقاوم هستند در ضمن مقدار نفوذ مواد خوردنده در روسازی بتن پلیمری بسیار پایین و قابل صرف نظر کردن است. آزمایش نفوذ یون کلرید که بر روی انواع بتن های پلیمری صورت گرفته است، نشان می دهد که بتن پلیمری از برخورد یون های کلرید با سطح فلزی زیرین جلوگیری می کند به این ترتیب باعث کاهش خوردگی پل و افزایش عمر آن می شود. از دیگر مزیت های بتن پلیمری این است که زمان پخت در آن بسیار کم است. در دمای ۳۹ درجه سانتیگراد، حدود ۲ ساعت و در دمای ۱۶ درجه سانتیگراد حدود ۵ الی ۶ ساعت طول می کشد تا رزین اپوکسی (چسباننده سنگدانه) پخت شود. همچنین کوپیلمر اسید متاکریلیک در دمای ۳۲ درجه سانتیگراد در حدود ۴ ساعت پخت (شبکه ای) می شود. این امر باعث خواهد شد تا زمان تعمیر پل بسیار کاهش یابد. در عمل با استفاده از بتن پلیمری می توان روسازی پل ها را در ساعات کم ترافیک (اواخر شب) انجام داد و چند ساعت بعد، از آن پل استفاده نمود. بتن پلیمری با سطوح فلزی و بتنی پیوند بسیار محکمی ایجاد می کند. استحکام کششی و فشاری بالای رزین به سنگدانه ها اجازه حرکت نمی دهد و آنها را سر جای خود حفظ می کند. با این وجود سنگدانه ها در برابر جابجایی دمایی و دینامیکی انعطاف پذیر هستند. وزن بتن پلیمری معمولی حدود ۷۸ تا ۹۸ کیلو گرم بر متر مربع می باشد. بنابراین با استفاده از این نوع روسازی می توان بار مرده روی پل را کم نمود و، میزان ترافیک عبوری را بیش از حد مجاز آن افزایش داد.

علیرغم مزایای بسیار زیاد، ضریب انبساط گرمایی بتن پلیمری با فولاد و بتن معمولی کاملا متفاوت است. این تفاوت می تواند به ترک خوردن بتن پلیمری و یا ایجاد برش در سطح مشرک بتن و فولاد و در نهایت به جدا شدن سطح روسازی منجر شود. این موضوع می تواند به علت پخش کردن غیر همسطح بتن در زمان اجرا و یا به علت خواص بتن پلیمری باشد. بتن پلیمری برای اولین بار در ابتدای دهه ۱۹۵۰ میلادی ساخته شد و در ابتدای دهه ۱۹۷۰ میلادی در ساختمان ها و پل ها برای تعمیر بتن پرتلند مورد استفاده قرار گرفت. از آن پس بتن پلیمری در پانل های دکوری و پانل های ساختمانی، لوله های کربن استیل و در کف کارگاه های تولیدی مورد استفاده قرار گرفت. اولین بتن پلیمری که برای روسازی پل ها مورد استفاده قرار گرفت شامل اپوکسی بر پایه قیر بود که بر روی یک سطح ریخته شد سپس با سنگدانه های ریز پوشانده شد. این روسازی ها دارای قابلیت نفوذپذیری بسیار کمی بود و بار ترافیکی را تحمل نمی کرد. در اواسط دهه ۱۹۶۰ میلادی در روسازی ها از رزین های پلی استر و متیل متاکریلات استفاده شد. این روسازی ها شکننده و ضخیم بودند و به خاطر اختلاف ضریب انبساط گرمایی آنها با زیرسازی، در محل سطح پیوند از یکدیگر جدا می شدند. با روش های جدید که مبتنی بر سعی و خطا هستند رزین های جدیدی تولید شده است که بیشتر با بتن سیمانی سازگار هستند.