آماده سازی سطح
قبل از اجرای روسازی بتن پلیمری بر روی عرشه پل، ابتدا باید عرشه تمیز شود و سپس عمل سند بلاست انجام گردد. به این ترتیب مواد آسفالتی، روغن، رنگ و هر نوع مواد دیگری که بر روی پیوند بتن و فلز تاثیر می گذارد، زدوده می شود.

روش های اجرا
برای اجرای روسازی سه روش کلی وجود دارد که عبارتند از: روسازی مخلوط (تک لایه)، روسازی چند لایه و روسازی پیش آغشته.

روسازی مخلوط
در روش مخلوط، رزین و مصالح با دانه بندی ریز در دستگاه مخلوط کن با هم مخلوط می شوند. سپس این مخلوط آبکی به وسیله ماله و شن کش بر روی سطح جاده پخش می شود و روی آن مصالح ریخته می شود. مصالح مذکور از ۷/۲ کیلوگرم برمترمربع پلیمر، ۸/۳ کیلوگرم برمترمربع مصالح سیلیسی و حدود ۷/۲ کیلوگرم برمترمربع پودر سیلیس تشکیل شده است.

روسازی چند لایه
روشی است که در آن ابتدا پلیمر بر روی سطح پخش می گردد و سپس مصالح دانه بندی شده بر روی سطح پاشیده می شود. پس از پخت شدن پلیمر، با استفاده از دستگاه های مخصوص و یا به صورت دستی مصالحی که روی سطح نچسبیده اند از روی سطح جمع می شوند. پس از پخت لایه اول، لایه دوم نیز به همین روش اجرا می شود. در این روش ضخامت معمول برای دو یا سه لایه رزین و مصالح حدود ۱۰ میلیمتر است. لایه اولی شامل ۴/۵ کیلوگرم برمتر مربع مصالح است که بر روی ۱/۱ کیلوگرم بر متر مربع پلیمر پخش شده است. لایه دوم شامل ۶/۷ کیلوگرم بر متر مربع مصالح است که بر روی ۲/۲ کیلوگرم بر متر مربع پلیمر پخش می شود.

روسازی پیش آغشته
این نوع روسازی با مخلوط نمودن مصالح دانه درشت با حدود ۱۲ درصد وزنی پلیمر ساخته می شود. قبل از اینکه این مخلوط بر روی سطح پل پخش شود، ۴۱/۰ کیلوگرم بر متر مربع پرایمر بر روی سطح پخش می شود. سپس از یک دستگاه لرزاننده برای لرزاندن و فشرده نمودن مواد پیش آغشته استفاده می شود. برای به دست آوردن مقاومت لغزشی مناسب می توان بر روی سطح سنگریزه پاشید. ضخامت این روسازی حدود ۲۵ میلیمتر است.

پل های آماده اجرا
در روسازی بیشتر پل ها از بتن پلیمری استفاده می شود. این روکش به علت وزن کمتر و خاصیت نفود ناپذیری در برابر عوامل محیطی مخرب، هم برای روسازی پل ها و هم به عنوان لایه زیرین در روسازی سطح جاده ها مورد استفاده قرار می گیرد. یکی از موارد استفاده از این روسازی در محل هایی است که برای بار ترافیکی خاصی طراحی شده اند ولی بار ترافیکی سنگینی از آن عبور می کند و در چنین مکان هایی به علت وزن کمتر این روسازی می توان بار مرده روی پل را کمتر نمود تا سازه بتواند ترافیک بیشتری را تحمل کند. پل های بتن سیمانی که غلظت یون کلرید در لایه رویی آنها کمتر از ۲/۱ کیلوگرم بر متر مکعب است، برای این روسازی مناسب می باشند زیرا در روکش بتن پلیمری این پل ها پدیده خوردگی اتفاق نمی افتد. پل هایی که ضخامت صفحات آنها کمتر از ۵ سانتیمتر است یا در عرض رطوبت شدید هوا قرار دارند و یا ترک های خطرناک دارند، نمونه های خوبی برای استفاده از این نوع روسازی می باشند.