رزین اپوکسی
رزین های اپوکسی که به عنوان چسب، کامپاندهای قالبگیری و ماتریس در تهیه کامپوزیت ها به کار می روند را می توان چنین تعریف کرد؛ موادی که رشد زنجیروایجاد اتصالات عرضی از طریق واکنش گروه های اپوکسی (شکل ۱) اتفاق می افتد.

این رزین ها اولین بار در دهه ۱۹۴۰ تهیه شدند و با وجودی که هم اکنون انواع مختلف تجاری انها در دسترس است، هنوز هم سهم عمده بازار به سیستم های بر پایه محصولات حاصل از واکنش اپی کلروهیدرین و ۲و ۲- بیس (۴- هیدروکسی فنیل) پروپان یا همان بیس فنول A تعلق دارد. شکل ۲ ساختار شیمیایی واحد تکراری رزین اپوکسی را نشان می دهد که n می تواند از صفر تا ۱۲ باشد.

بسته به مقدارn یا همان جرم مولکولی محصول، رزین می تواند مایع یا جامدی با دمای ذوب پایین باشد. افزایش جرم مولکولی چندان مطلوب نیست چون ویسکوزیته مذاب را افزایش و حلالیت را کاهش می دهد و در نتیجه فرآیند را مشکل می کند.
این رزین ها دارای چند خاصیت ویژه هستند که عبارتست از:
• حداقل فشار مورد نیاز برای ساخت محصولات در مقایسه با سایر رزین های ترموست
• جمع شدگی کم و بنابراین کم بودن تنش های پسماند در محصول پخت شده در مقایسه با پلیمریزاسیون وینیلی برای پخت رزین های پلی استر غیر اشباع
• امکان کاربرد محدوده وسیع دمایی با انتخاب منطقی عامل پخت و بنابراین امکان کنترل میزان اتصالات عرضی
• در دسترس بودن رزین به شکل مایع با ویسکوزیته کم تا جامدات
برای پخت رزین یا همان ایجاد اتصالات عرضی در ساختار آن، گرما به تنهایی کافی نیست و برای تسریع فرآیند، به عامل پخت نیاز است. انواع عوامل پخت برای رزین های اپوکسی وجود دارد. انتخاب یک عامل مناسب جهت دستیابی به خواص مطلوب، بسیار با اهمیت است. انیدریدها و آمین های چند عاملی از جمله عوامل پخت برای این رزین ها هستند. نوع عامل پخت بر حسب نوع شبکه نهایی حاصل و در واقع نوع نیازمندی خاص مورد انتظار انتخاب می شود. برای مثال انیدریدها، پایداری گرمایی خوب، مقاومت شیمیایی و خواص عایق الکتریکی ایجاد می کنند. آمین های آلیفاتیک به دماهای بالاتری نیاز دارند ولی محصولی با مقاومت گرمایی بهتر به دست می دهند. فتالیک انیدریدها در مقایسه با آمین ها پایداری اکسیداسیونی بهتری به رزین می بخشند.
شکل ۲و۳ اثر عوامل پخت مختلف را به ترتیب بر رزین اپوکسی بر پایه بیس فنول A در خلا و رزین اپوکسی بر پایه تتراگلیسیدیل اتر از تترافنیل اتان در هوا نشان می دهند.

اختلاف دمای شروع تخریب بین رزین های پخت شده با عوامل مختلف، در رزین اولی بیش از °C 100 و در دومی حدود °C 40 است. بنابراین انتخاب نوع عامل پخت، عاملی کلیدی در تعیین خواص پایداری گرمایی رزین پخت شده است.

همچنین استفاده از رزینهای دارای چند عامل اپوکسی به دلیل افزایش دانسیته اتصالات عرضی، محصولی با پایداری گرمایی بیشتر تولید می کند.
خواصی نظیر استحکام نیز با افزایش دما افت می کند. بهترین حالت حفظ خواص در°C 150 برای رزین اپوکسی چهار عاملی مشاهده شده است. سیستم رزین سیکلو آلیفاتیک دارای استحکام اولیه بالایی است ولی با افزایش دما به میزان قابل توجهی افت می کند. رزین بیس A پخت شده با دی آمینو دی فنیل سولفون در مقایسه با رزین پخت شده با دی آمینو دی فنیل متان خواص بهتری در دمای بالا نشان میدهد.