محققان دانشگاه صنعتی امی کبیر موفق شدند پلیمری به روش ساده تولید کنند که میتوان از آن در بهبود خواص فیزیکی و مکانیکی قطعات کامپوزیتی در صنایع هوافضا استفاده کرد؛
شرکت IBM ترانزیستوری از جنس نانولوله کربنی ساخته که ابعاد آن در حدود 40 نانومتر است و عملکرد بهتری نسبت به همتایان سیلیکونی خود دارد. IBM به دنبال تجاریسازی و تولید انبوه آن است؛
ناسا با همکاری شرکت نانوکمپ (Nanocomp) اقدام به ساخت مخزن تحت فشاری کرده که در آن از نانولولههای کربنی استفاده شدهاست. این مخزن که قرار است در پیشرانه تجهیزات فضایی مورد استفاده قرار گیرد، به دلیل وجود نانولوله کربنی، وزن کمتری دارد؛
رقابتی 20 میلیون دلاری برای ارائه بهترین فناوری برای زدایش گاز دیاکسیدکربن از اتمسفر برقرار است. C2CNT یکی از پروژههایی است که به مرحله نیمهنهایی این رقابتها رسیده است. در این روش گاز دیاکسید کربن به نانولولههای کربنی تبدیل میشود؛
مواد و توسعه آنها از پایههای تمدن به شمار میروند. به طوری که دورههای تاریخی را با مواد نامگذاری کردهاند: عصر سنگ، عصر برنز، عصر آهن، عصر فولاد، عصر سیلیکون و عصر کربن. ما اکنون در عصر کربن به سر میبریم. عصر جدید با شناخت یک مادة جدید به وجود نمیآید، بلکه با بهینه کردن و ترکیب چند ماده میتوان پا در عصر نوین گذاشت. دنیای نانومواد، فرصتی استثنایی برای انقلاب در مواد کامپوزیتی است؛
شرکت یوتیسی آیرواسپیس سیستمز (UTC Aerospace Systems) لیسانس فناوری گرمایشی مبتنی بر نانولولههای کربنی را برای تجاریسازی و استفاده در هواپیماهای تجاری خریداری کرده است؛
محققان دانشگاه فردوسی مشهد، دانشگاه تبریز و دانشگاه صنعتی شاهرود تلاش کردند با تولید یک نوع نانوسیال، عملکرد تجهیزات حرارتی موجود در صنایع تولید فرآوردههای لبنی را بهبود بخشند. استفاده از این نانوسیال را میتوان به صنایع نفت، گاز و پتروشیمی نیز تعمیم داد؛