فرآیند تولید زیست کامپوزیت ها
فرآیند تولید زیست کامپوزیت ها به روش های رایج تولید پلاستیک ها و دیگر کامپوزیت ها شباهت دارد. روش های تولید کامپوزیت ها عبارتند از: قالبگیری پرسی، چیدمان دستی، پیچش الیاف، پالتروژن، اکستروژن، قالبگیری تزریقی، قالبگیری فشاری، قالبگیری انتقالی رزین و آمیزه قالبگیری ورقه ای (ترکیبی از یک رزین گرماسخت که با الیاف شیشه خردشده تقویت شده است و افزودنی هایی نظیر رنگدانه و جداکننده قطعه از قالب به آن اضافه می گردد). لازم به ذکر است که بیشتر زیست کامپوزیت های موجود که رزین زمینه آنها پلیمرهای گرمانرمی نظیر پلی پروپیلن و پلی اتیلن می باشد نیز به روش اختلاط یا به روش اکستروژن تولید می گردند.

تولید آمیزه رزین پلیمری گرمانرم با الیاف طبیعی به روش قالبگیری ورقه ای
طی فرآیند تولید آمیزه قالبگیری ورقه ای به روش اختلاط (کامپاندینگ)، به رزین پلیمری گرمانرم حرارت داده می شود تا ذوب گردد. این حرارت یا از منبع خارجی (کوره) تامین می گردد یا از تبدیل شدن انرژی مکانیکی به انرژی گرمایی در اکسترودر حاصل می گردد. سپس پودر چوب و افزودنیهای دیگر نظیر رزین، پرکننده، رنگدانه و شروع کننده واکنش پخت با یکدیگر مخلوط می شوند و به رزین مذاب اضافه می گردند. در این فرایند برای ارتقاء خواص مکانیکی آمیزه، الیاف چوبی به صورت پودر مورد استفاده قرار می گیرند. پس از اختلاط مواد اولیه آمیزه می توان آن را داخل اکسترودر مستقیما به شکل محصول نهایی درآورد یا آن را به صورت گرانول شکل داد و بسته بندی نمود و بعدها در فرآیندهای اکستروژن یا قالبگیری تزریقی به عنوان مخلوط آماده قالبگیری از آن استفاده نمود. برای تولید کامپوزیت الیاف چوب بیشتر از فرآیند اکستروژن استفاده می شود. با این روش محصولات به ورق و پروفیل تولید می گردند. وزن محصولاتی که با این فرآیند تولید می شوند از محصولاتی که با فرآیند قالبگیری تزریقی و فشاری تولید می گردند، بیشتر است. دو فرآیند اخیر زمانی مورد استفاده قرار می گیرند که قطعات دارای شکل پیچیده ای باشند. فرآیند اختلاط و شکل دهی توسط یک اکسترودر دو ماردونه (دو پیچه) صورت می گیرد. البته می توان از دو اکسترودر تک ماردونه که پشت سر هم قرار گرفته اند نیز استفاده نمود. به این ترتیب که در اکسترودر اولی اختلاط صورت می گیرد و در اکسترودر دومی شکل دهی انجام می شود. قالبگیری تزریقی نیز برای تولید زیست کامپوزیت ها از پتانسیل زیادی برخوردار است. در حال حاضر این فرآیند همچون غول خفته ای می باشد اما در آینده، صنعت تولید زیست کامپوزیت ها را متحول خواهد ساخت. یکی از محدودیت های روش اختلاط و اکستروژن این است که در آنها فقط از الیاف کوتاه استفاده می گردد. الیاف کوتاه نقش تقویت کنندگی فوق العاده زیادی ندارند. اگر قرار باشد که برای تقویت زیست کامپوزیت ها از الیاف بلند استفاده گردد، باید برای تولید این کامپوزیت ها به جای فرآیند اکستروژن از قالبگیری تزریقی استفاده نمود.